Perfetti Sconosciuti, οι εντελώς άγνωστοι!

Τέλειωσε η ταινία. Έκλεισα τα μάτια μου και είπα τις 15 πρώτες λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό: αριστούργημα, θεατρικό, πανέξυπνο, ανθρώπινο, βλέμματα, σιωπές, παρέα, Ρώμη, επικίνδυνο, με χιούμορ (δυο λέξεις), θέλω, να, το, ξαναδώ!!!

Και το ξαναείδα!

Προχθές!

Φίλοι και φίλες, είναι μια από τις καλύτερες καινούριες ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό και πρέπει να την δείτε ΟΛΟΙ ! Τα επιχειρήματα μου είναι οι λέξεις  που αυθόρμητα έγραψα όταν την πρωτοείδαμε με τον Μιχάλη στις αρχές του καλοκαιριού και τα αναλύω εδώ…

Καταρχάς, είναι μια ευρωπαϊκή ταινία. Είναι μια ευρωπαϊκή, ιταλική ταινία που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και μια θεατρική παράσταση, γιατί εκτός από τα πλάνα στην αρχή και στο τέλος, το κύριο μέρος διαδραματίζεται μέσα σε ένα σπίτι.

Δεν θα σας πω τίποτα για την πλοκή. Θα σας μεταφέρω μόνο το σκηνικό.

Είναι καλοκαιράκι, έχει φεγγαράδα με πανσέληνο και έκλειψη και είμαστε προσκεκλημένοι σε ένα όμορφο διαμέρισμα της Ρώμης. 

Δεν υπάρχει οικονομική κρίση ούτε πολιτικός στοχασμός. Έχει καλό φαί, ακριβό κρασί, και μια παρέα ενηλίκων. Επιφανειακοί, ανώριμοι, καλοταϊσμένοι και in όπως τόσος κόσμος γύρω μας : τρία ζευγάρια κι ένας εργένης, φίλοι από παλιά που δημιουργούν όμως μια ατμόσφαιρα οικειότητας και ζεστασιάς με τα σχόλια, τα πειράγματα, τα γέλια τους και τους κοινούς τους κώδικες .

Το σενάριο δεν έχει τρύπες που να αφήνει απορίες. Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές (στο παρελθόν, είχα ξαναδεί μόνο τον Valerio Mastandrea και την Alba Rohrwatcer) αλλά αυτό που θεωρώ ευρηματικότατο και αριστουργηματικό είναι η σκηνοθεσία.

Δεν είμαστε μόνο εμείς θεατές σ’ αυτή την παράσταση. Σιγά σιγά, κι ο καθένας με την σειρά του, γίνονται θεατές και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.

Και τότε, λοιπόν, ποιος παίζει;

Παίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις, παίζουν τα βλέμματα, οι σιωπές, οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό όλων μας έτσι όπως μπλεχτήκαμε σ’ αυτή την παγίδα… 

Παίζει η μοντέρνα δημόσια εικόνα μας που χαλαρά μέσα σε ένα οικείο περιβάλλον μετατρέπεται σε ιδιωτική και αργά κι επίπονα δίνει χώρο στην εικόνα μας τη  μυστική*. Kι εκεί που βρίσκεσαι πελαγωμένος και αμήχανος κι αρχίζεις να βουλιάζεις, έρχεται ο κυρ σκηνοθέτης και ωωωωωπ, σε φέρνει ξανά … στην επιφάνεια.

Να ‘μαστε λοιπόν στο τέλος. Ένας  ένας οι ήρωες, επιστρέφουν σώοι και αβλαβείς στα σπίτια τους κι εγώ ξανά στον καναπέ μου, με την αίσθηση της ψυχρολουσίας κι ένα χαμόγελο σαν…. σαν να εξαπατήθηκα.

Γιατί σ’ αυτήν την ταινία, δεν υπήρξα τελικά απλά θεατής. Στην πραγματική ζωή δεν θα έδινα ποτέ την συγκατάβαση μου να συμμετάσχω σε μια τέτοια ανοησία!  Με την συναισθηματική συμμετοχή μου όμως στο έργο πέρασα από όλα αυτά τα στάδια που περνούσε η παρέα: γέλασα, αναρωτήθηκα, ριψοκινδύνεψα, ντροπιάστηκα, αποκαλύφθηκα, είδα την αλήθεια, ελευθερώθηκα… κι επέστρεψα! Ολόκληρο ταξίδι, σε χρόνο dt παρακαλώ, στην χώρα του αχανούς και άπατου ΑΝ που εκτείνεται ακριβώς κάτω από την ήρεμη επιφάνεια της ζωής μας…!

Φίλες και φίλοι, μην δείτε το trailer, μην διαβάσετε κριτικές, απλά δείτε την.

Περιμένω τα σχόλια σας! Πάρτε με τηλέφωνο να τα πούμε με επιφωνήματα έκπληξης, αν τελικά δεν σας άρεσε, και ενθουσιασμού, αν μοιραστούμε της ίδιες απόψεις…. 

---

Υ.γ. Μέσα στις λέξεις που είχα σημειώσει μετά την πρώτη προβολή, ήταν και η Ρώμη. Δεν φαίνεται τίποτα χαρακτηριστικό της πόλης που να βεβαιώνει ότι η ταινία γυρίστηκε εκεί, αλλά ήμουν σίγουρη από την αρχή. Το προδίδει η δροσιά στο μπαλκόνι όταν βλέπουν την πανσέληνο κι αναμφίβολα αυτή η προφορά των πρωταγωνιστών που απόλαυσα όταν μου ήρθε φλασιά κι έβγαλα τους υπότιτλους. Και ναι, το έργο είναι όντως γυρισμένο στην Ρώμη….

*Κάτω από τον τίτλο στην αφίσα, είναι γραμμένη η φράση «Ognuno di noi ha tre vite. Una pubblica, una privata e una segreta» που πάει να πει ότι «ο καθένας μας έχει τρεις ζωές. Μια δημόσια, μια ιδιωτική και μια μυστική…».

Δεν είναι δική μου, ούτε κάποιου σχετικού με την ταινία! 

Είναι του  Gabriel Garcia Marqez !!!