abel fabel

...για το ηλιόλουστο πρωινό της Κυριακής  που πέρασε με καφέ στη κουζίνα  και συζήτηση φιλοσοφική με έναν  Άγγελο δεκάχρονο μαυρομάτη που αράδιασε αμέτρητα στροβιλιζόμενα ΓΙΑΤΙ  να χορεύουν σαν δερβισάκια πάνω στο τραπέζι.  Τέτοιες συζητήσεις μαζί του  είναι μοναδικές εμπειρίες για εμας, στιγμές άκρως οικογενειακές, σταθμοί στη γονεϊκή μας μνήμη     και σε προσωπικό επίπεδο ιερές, κερασάκια στην τούρτα της γλυκιάς ζωής  που ζούμε δίπλα στα παιδιά μας.

Σπίτι μας μπορεί να έχουμε πολλούς κανόνες και να βάζουμε πολλά όρια, αλλά σίγουρα έναν, καλώς ή κακώς, δεν τον τηρούμε … Αυτό το "οταν τρώνε δεν μιλάνε" … ! Τα μεσημέρια, τα τελευταία 3 χρόνια, είμαστε σύσσωμη η οικογένεια στο σπίτι. Συνήθως έχουμε καλή διάθεση και κατά κανόνα έχουμε πολλά να πούμε. Άλλοτε σχολιάζουμε τα της ημέρας, άλλοτε κάνουμε αναφορές στο περαιτέρω πρόγραμμα του απογεύματος ή της εβδομάδας, άλλοτε λύνουμε απορίες για ότι δεν καταλάβαμε, χάσαμε, ξεχάσαμε, κι άλλοτε λέμε ιστορίες. Ιστορίες που ζητάνε να ακούσουν τα παιδιά από την παιδική μας ηλικία, τη φοιτητική μας ζωή, τα παιδικά καλοκαίρια μας   ή τις πλάκες με τους φίλους μας.  Κι άλλοτε λέμε, απλώς, ιστορίες.   Ο Μιχάλης είναι καλός παραμυθάς. Ξεκινάει από το «τόσο δα» και φτάνει στο «κάπου». Εγώ πάλι, ανασύρω αφηγήσεις που κουβαλάω στο μυαλό μου από διάφορες πηγές… Μια, λοιπόν, από τις πιο παλιές κι αγαπημένες, την διάβασα εδώ !  Όχι τώρα! Τότε…! Το θυμάστε; ...