Το καλοκαίρι του '87 , ένα μεσημέρι αρκετά ζεστό , καθόμουν απέναντι από τον ανεμιστήρα , έναν μεγάλο επιτραπέζιο ανεμιστήρα, και βαριόμουν αφόρητα. Στο κέντρο του έλικα υπήρχε κάποιο αυτοκόλλητο που δεν μπορούσε να αφαιρεθεί και μ’ ενοχλούσε. Σκέφτηκα λοιπόν να κολλήσω από πάνω ένα χαρτί το οποίο έκοψα στρογγυλό και το γέμισα με χρωματιστούς ομόκεντρους κύκλους. Όταν το κόλλησα πάνω του και τον έθεσα σε λειτουργία το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχο. Τα χρώματα που είχα χρησιμοποιήσει μπερδεύονταν και άλλαζαν , άνοιγαν και έκλειναν σαν σε σπείρα που τραβούσε το βλέμμα μου. Έμπαινα σε μια μαγική χοάνη που δεν σταματούσε πουθενά. Το σημείο του κέντρου όλο ξεμάκραινε και το χαρτί σαν ζωντανό παλλόταν και με μάγευε. Εκείνο το καλοκαίρι κάθισα ώρες ατέλειωτες φτιάχνοντας χρωματιστές κυκλικές γραμμές και χαζεύοντας το ξεχωριστό αυτό φαινόμενο που είχα ανακαλύψει… Ήμουν στα 12 και ο Grant Haffner θα ήταν τότε στα 9, όσο κι ο αδελφός μου, περίπου όσο τώρα ο γιος μου… Βρήκα π...
